Emoties benoemen is voor ons allemaal lastig, tenminste voor veel van ons. Als je zelf vind dat je moeilijk kunt praten, dan is dat ook zo. Je hebt hier zelf een overtuiging gecreëerd. Want uiteindelijk kan iedereen praten.
Emoties is natuurlijk een laag dieper, maar niets anders dan hoe je je je voelt en dat mag gezegd worden. Dat jij dat niet doet/durft of wil... is ontstaan ergens in vroegere situaties. Hier ben je dit gaan geloven.. en dat hou je onbewust vast.
Toch is het belangrijk om hier mee aan de slag te gaan, zeker als ouders! Want jullie kinderen voelen je precies aan! En hoe vaak zeggen we niet als ouders: Ik doe het anders of wil het anders doen. het begint bij het erkennen van je emoties en behoeften.
Kinderen zijn machtig in kopieerden! En spiegelen! Juist daar doen ze het "net even anders" als jij wil, waarom doen ze dat? wat willen ze er mee zeggen? Heb je je dat wel eens afgevraagd?
Als je kinderen wilt laten praten over hun emoties, begint het bij jou als ouder..... Vertel hoe je je voelt als je uit het werk komt. Wat is nou mooier als je kan vertellen: papa/mama heeft moeilijke gesprekken gehad vandaag en dat heeft me moe gemaakt.. (of onzeker of boos of blij of...)
- Je uit jezelf waardoor alles er mag zijn
- Je laat je kind voelen wat van jou is en wat dus niet van hem/haar
- Je laat zien dat je kind ook alles mag benoemen zonder dat er "iets" verplicht mee moet.
Sommige kinderen vinden het lastig om te benoemen waar hun buikpijn weg komt, maar mogen wel heel graag kleuren of knutselen bijvoorbeeld! laat ze dan lekker creatief bezig zijn! De kleuren die ze gebruiken pakken ze intuïtief en je kunt als ouder zien welke kleur welke emotie zit en hoe ze de potlood vastpakken...
Observeer maar gerust! door zonder oordeel of oplossing te kijken.. zie je zomaar mogelijkheden en verhelderingen!
Emoties is natuurlijk een laag dieper, maar niets anders dan hoe je je je voelt en dat mag gezegd worden. Dat jij dat niet doet/durft of wil... is ontstaan ergens in vroegere situaties. Hier ben je dit gaan geloven.. en dat hou je onbewust vast.
Toch is het belangrijk om hier mee aan de slag te gaan, zeker als ouders! Want jullie kinderen voelen je precies aan! En hoe vaak zeggen we niet als ouders: Ik doe het anders of wil het anders doen. het begint bij het erkennen van je emoties en behoeften.
Kinderen zijn machtig in kopieerden! En spiegelen! Juist daar doen ze het "net even anders" als jij wil, waarom doen ze dat? wat willen ze er mee zeggen? Heb je je dat wel eens afgevraagd?
Als je kinderen wilt laten praten over hun emoties, begint het bij jou als ouder..... Vertel hoe je je voelt als je uit het werk komt. Wat is nou mooier als je kan vertellen: papa/mama heeft moeilijke gesprekken gehad vandaag en dat heeft me moe gemaakt.. (of onzeker of boos of blij of...)
- Je uit jezelf waardoor alles er mag zijn
- Je laat je kind voelen wat van jou is en wat dus niet van hem/haar
- Je laat zien dat je kind ook alles mag benoemen zonder dat er "iets" verplicht mee moet.
Sommige kinderen vinden het lastig om te benoemen waar hun buikpijn weg komt, maar mogen wel heel graag kleuren of knutselen bijvoorbeeld! laat ze dan lekker creatief bezig zijn! De kleuren die ze gebruiken pakken ze intuïtief en je kunt als ouder zien welke kleur welke emotie zit en hoe ze de potlood vastpakken...
Observeer maar gerust! door zonder oordeel of oplossing te kijken.. zie je zomaar mogelijkheden en verhelderingen!
Reactie plaatsen
Reacties